Mijn eigen Kakariki's
Al sinds dat ik me alleen nog met de Catharina Parkiet bezig houd heb ik de droom
gehad ooit nog eens een koppel Kakariki's te bezitten. Hoewel de vogel regelmatig wordt gekweekt was het in Friesland
toch moeilijker om aan een mooi koppel te komen. Mei 2001 was het dan eindelijk zover. Notabene een bevriende Haagse
vogelliefhebber wees me op een site bij mij in de omgeving waar een koppel werd aangeboden. Terstond ben ik naar
de betreffende persoon toegereden. Bleek dat het zelfs om 2 koppels ging. Beiden betroffen de soort Roodvoorhoofd
Kakariki waarbij de man, van een van de twee koppels, een mutant was. Mijn voorkeur ging dan ook uit naar de wildkleurige
man en pop en ik was gauw verkocht.
De signalen welke de vogels afgaven waren uitstekend te noemen. Binnen de kortste keren voelden ze zich thuis in
mijn volière. Vooral de man was gauw tam en kwam voor een versnapering (kersen, peer of Golden Delicious)
wel even uit de hand eten. Het zelf gemaakte broedblok werd binnen een paar weken ok-bevonden. Korte tijd later
trof ik de pop broedend op reeds een gelegd ei aan. Dit beloofde er goed uit te gaan zien. Het was hartje zomer
en plotseling trof ik op een middag de pop buiten het nest op de grond aan. De pop zag er duidelijk niet goed uit
en ik meende dat het de hitte was. Ik heb meer ventilatie in mijn schuur aangebracht waar de vogels gehuisvest
waren. Echter, het mocht niet baten want het leek steeds slechter met de pop te gaan. Ondertussen had de man nergens
last van en trok zich schijnbaar niets van zijn zieke echtgenote aan. Na bezoek aan de dierenarts werd de vogel
dagelijks van een vitaminepreparaat voorzien. Toch baatte ook dat niet en nadat ik mijn vogelminnende achterbuurman
eens geconsulteerd had werd de oorzaak duidelijk. Ik had mijn schitterend gebouwde en grote nestblokken (je zou
van villa's mogen spreken met alles erop en eraan) van spaanplaat gemaakt. Tegenwoordig is persing van spaanderplaat
met bepaalde giftige gassen niet meer toegestaan. Toch kan ook de lijmlucht bij grote warmte of in benauwde ruimtes
(zoals een nestblok) uit het geperste materiaal ontsnappen en irritatie of erger nog, aan de luchtwegen veroorzaken.
Toevalligerwijs had ik al mijn Catharina's nog in 'oude' op beurzen gekochte nestblokken zitten. Gelukkig dus voor
hen maar kon ik mijn pop nog redden? Het blok werd weggehaald en de ruimte en koelte gegeven om bij te komen. Het
lukte. Na een tijdje krabbelde de pop er weer bovenop. Maar helemaal gezond is ze niet meer geworden want zonder
aanwijzingen vond ik op een morgen ineens de pop dood in het hok. Was de oorzaak toch de perslucht of iets anders?
Na autopsie (door een vogelspecialist) bleek het om een bleke en sterk vergrote lever te gaan. Een mens zou jarenlang
alcoholist moeten zijn om zoiets te genereren. Het overlijden lag dus zeker niet aan het blok.
Ondertussen had ik een nieuwe pop gekocht. Ongelooflijk, maar nog voor ze ook maar een nestblok gezien had (ik
had de spaanplaten trouwens allemaal vervangen) overleed ook deze vogel. Binnen twee weken na aankoop. In zekere
zin was ik boos. Wat was dit nu? De vogel was betrokken bij een geheel andere kweker maar ook nu bleek na autopsie
de vogel iets aan de lever te hebben gehad.
De man leek het allemaal niet te deren want hij werd tammer en tammer en had zichtbaar plezier in de snuisterijen
welke ik hem voorhield. Vooral het 'uit de eigen klauw' ontbloemen van een Madeliefje was een leuke bezigheid.
Na het overlijden van nog een (derde) pop en na een paar maanden zelfs ook de man, heb ik gealarmeerd het in Utrechts
gevestigde (academische) Instituut voor Tropische Vogels en Zeldzame Diersoorten om advies gevraagd. Na weken durende
secties en opkweek van het afgestorven materiaal (lees hier meer over op de Vivisecties-pagina) bleek dat fortuinlijk voor mijn Catharina's, het absoluut niet
om een virusinfectie of bacteriële besmetting ging. Beide vogels hadden wederom een leveraandoening. Mogelijk
veroorzaakt, door een schimmel in het voer? Echter toen de vogels nog leefden heb ik gewisseld van voederleverancier.
Omdat er al twee poppen overleden waren wilde ik kost wat kost het voer als veroorzaker uitsluiten cq. aanwijzen.
Ik bestelde van hetzelfde merk, met dezelfde samenstelling gewoon bij een andere winkelier.
Ook omdat mijn Catharina's en mijn Chinese Dwergkwartels nergens last van gehad hebben het Utrechtse instituut
met de conclusie dat "Hoewel Kakariki's erom bekend staan in de Nieuw Zeelandse sneeuw te kunnen broeden,
zij toch vatbaar zijn voor een continue blootstelling aan vocht. Tevens zijn ze zeer vatbaar voor regelmatige infecties
van darm en maagwormen door het gepeuter in de grond. Het vocht moet op het voer ook effect hebben gehad tezamen
met een eventueel tekort van bepaalde vitamines. Dit bij elkaar maakt de Kakariki gevoeliger dan andere grote parkieten,
voor verstoringen in het voedselverwerkingspatroon". Met andere woorden, ik ben een droom armer en (tijdelijk)
gestopt met de Kakariki. Mijn eigen conclusie van de vogel is deze; "De parkiet is hoewel groot en soms wat
dreigend overkomend makkelijk in de omgang te noemen. De poppen moeten duidelijk minder hebben van de benaderingen
van de mens, i.t.t. de man. Ik vind het een mooie en gracieuze vogel en hoop ooit er opnieuw mee te beginnen"
Tja, niet elke kweekervaring is er een van tientallen eieren, nakomelingen en kampioensprijzen…
David